فردوسی اثر درویش خان
فردوسی اثر درویش خان
ندره سوروگین ملقب به درویش در سال ۱۲۷۵ (۱۸۹۶) در تهران به دنیا آمد. وی فرزند آنتوان سوروگین Antoin Sevruguin (از اولین عکاسان ایران) و مادرش لوئیز گورگنیان Louise Gourgenian بود.
تحصیلات خویش را در مدرسهٔ سن لوئی فراگرفت و چندی نیز در این مدرسه به تدریس پرداخت و سپس خود را وقف نقاشی کرد.
پس از سال‌ها فعالیت در ایران راهی وین گردید و در نهایت در آلمان اقامت گزید.
درویش مدت ۹ سال در انزوا به سر برد و غرق در آثار فردوسی گشت و تعداد ۴۱۶ اثر از شاهنامه فردوسی نقاشی کرد که با تاریخ فوت این شاعر بزرگ همخوانی داشت و زمانیکه برای اولین بار در هندوستان هزاره فردوسی برگزار می‌گردید مینیاتورهای سوروگین که در ایران به صورت مجموعهٔ نه جلدی انتشار یافته بود برای برگزاری نمایشگاه روانهٔ هندوستان گردیدند اما متاسفانه تعدادی از آنها هرگز بازنگشتند
اولین نمایشگاه او موجب شهرتش شد و توجه چند تن از نویسندگان و هنرمندان آن روزگار را بسوی وی معطوف داشت. او در سالهای دهه ۱۳۲۰ با بسیاری از روشنفکران و هنرمندان ایرانی روزگار، مانند صادق هدایت دوستی نزدیک داشت.
سبک و شیوه تجسم موضوع که درویش در این مجالس به کار برده بود هیچ شباهتی به شیوه و سبک نقاشی‌های قدیم و جدید که از شاهنامه شده بود نداشت نقاش سبک مینیاتورهای استادان عهد صفوی مانند کمال الدین بهزاد و رضا عباسی را با اسلوب و فنون نقاشی جدید توام ساخت و توانست آثار گرانبهایی بوجود آورد
درویش یک سال پس از اولین نمایشگاه اش در تهران به هندوستان سفر کرد و نمایشگاهی از آثارش در کلکته ترتیب داد. این آثار چنان در طبع فرمانروای حیدرآباد مقبول افتاد که وی عدد از آنها را خریداری کرد و درویش که از این تشویق مادی و معنوی نیروی تازه‌ای گرفته بود به تهران بازگشت و تصاویر دیگری از روی رباعیات خیام و حافظ شیرازی خلق نمود
وی نمایشگاه‌های متعددی در شهرهای وین، برلن، بروکسل، پاریس و لندن ترتیب داد و در همه جا به عنوان مینیاتورساز ایرانی توفیق یافت و شهرت جهانی کسب نمود. هم اکنون آثار وی در موزه‌های مختلف جهان می‌باشند
از آندره سوروگین همواره به عنوان تصویرگر حکایت‌ها و داستان‌های شرقی یاد گردیده و هنر وی مورد توجه منتقدان هنری قرار گرفته‌است. هزاران اثر ارزشمند از این هنرمند نامی به شیوه رنگ و روغن از مناظر شهرهای ایران، آبرنگ، گواش، باتیک و غیره به جای مانده که همهٔ آنها نشان دهنده علاقه وی به ابیات و مفاخر ملی و بزرگان میهن می‌باشند.
آندره سوروگین در سال در سن صد سالگی در اشتوتگارت آلمان از جهان فروبست
http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A2%D9%86%D8%AF%D8%B1%D9%87_%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%88%DA%AF%DB%8C%D9%86
تابلوی فردوسی اثر حسین بهزاد
.
تابلو فردوسی و نماهای مصور از شاهنامه یکی از تابلو های ارزشمند موزه بهزاد بوده که در گالری چهارم این موزه نصب شده است . این تابلو با ابعاد 50* 5/96 می باشد و مدت زمان ساخت آن از تاریخ 21/1/40 لغایت 15/10/1341 بوده است .
در این اثر فردوسی در مرکزیت تابلو قرار گرفته است و چنانچه روبرو تابلو ایستاده این اثر را به جهت دیداری به دو قسمت مساوی تقسیم کنید، شاهد آن خواهید بود که در بخش فوقانی تابلو ،بالای سر فردوسی ، سیمرغ نوزادی که زال سفید مو نام گرفت (فرزند سام نریمان و از تبار جمشید) را در منقار گرفته است. کنار آن در سمت راست تابلو ازدواج زال و رودابه را ملاحظه می کنید . از این ازدواج فرزندی به نام رستم (به معنی دلیر) که پر آوازه ترین پهلوان ایرانی شاهنامه می باشد بوجود آمد که سر انجام به دست شغاذ برادر ناتنی اش کشته شد.
برداشت از اینجا
.
فردوسی و شاهنامه اثر حسین بهزاد مینیاتور 1332 خورشیدی
فردوسی و شاهنامه
اثر حسین بهزاد مینیاتور
1332 خورشیدی
برداشت از صفحه حسین بهزاد
فردوسی
Folio From The Shahnama Of Shah Tahmasp: Firdawsi And The Three Court Poets Of Ghazna
Geography
Iran
Period
Safavid, circa 1532 CE
Dynasty
Safavid
Materials and technique
Watercolour, gold and ink on paper.
Dimensions
Page 47 x 31.8 cm
Description
This illustration is from Shah Tahmasp’s Shahnama, one of the most remarkable Persian manuscripts which was started when Shah Tahmasp returned to Tabriz from Herat in 1522 CE. Over a dozen painters, at least two calligraphers, two or more miniaturists, bookbinders, persons responsible for polishing, gold stippling and margin creation, with a whole team of assistants, pooled their talents to design the most sumptuous manuscript ever produced in Iran for a century. In the twentieth century, the manuscript lost its colophon and a large part of the research work done by art historians focused then on the identification of the workshop chiefs and painters. Before it was dismantled in the 1970s, the complete manuscript consisted of 380 folios, including 258 miniatures. The manuscript bears two signatures - of both Mir Musavvir and Dust Muhammad - and a date: 934 H/1527-28 CE. It is thought that two paintings done on thicker paper were added later, between 1535 and 1540, when the manuscript had already been completed (Welch 1979b, pp. 39 et 90). The paintings of this manuscript not only reflect the work of several major painters of the sixteenth century, but also plunge us into the daily Safavid court life. Indeed, although the Shahnama depicts the legendary and pre-Islamic history of Iran, the artists represented the characters in clothing from the period of Shah Tahmasp within their context. In some cases, architecturally decorated objects or elements represented in these miniatures have lasted to this day. The style of the miniatures was the subject of a major study (Dickson and Welch 1981), but the aspects of Safavid court life that these paintings reveal are also worthy of interest. Around 1568 CE, Shah Tahmasp gave the manuscript to the Ottoman sultan Selim II and it remained in the Ottoman royal library until the nineteenth century. It is possible that it returned to Iran in the nineteenth century, but, in 1903 CE, it was sold to Baron Edmond de Rothschild and, in 1959 CE, was bought by the American Arthur A. Houghton, Jr. Today, the two largest parts of the manuscript belong to the Metropolitan Museum of Art in New York and to the Islamic Republic of Iran. Isolated illustrations can be found in many private and public collections in Europe and North America. This illustration shows Firdawsi, the author of the written version of the Shahnama, with the three poets of the court of Mahmud, the sultan of Ghazna, a city which is now in modern-day Afghanistan. Firdawsi left Tus, his native city, in the north-east of Iran, to seek out the patronage of the sultan for his Shahnama. Before meeting with the sultan, he was confronted by three poets of the court who cornered him before finally acknowledging his superior talent. In this miniature painting, a small black servant roasts a bird on a spit while young fine-faced boys bring wine and delicacies to the three Ghazna poets, seated, in the centre of the picture, on the grassy bank of a stream of water. Firdawsi’s isolation is emphasized by his position to the extreme left of the main group, just where the composition spills over into the margin. The role of the young man to the right of the picture, his head elegantly wrapped in a golden turban topped with the Safavid red ‘taj’, is not at once clear, but identifying him is key for the broader interpretation of this illustration and the role of Aqa Mirak in the production of the Shahnama. As a member of the distinguished Sayyid family (recognised descendants of the Prophet Muhammad) of Ispahan, Aqa Mirak was described by Dust Muhammad as being “unique in his time, the confidant of the Shah and unequalled as a painter and portraitist” (Binyon, Wilkinson and Gray 1933, p. 186). Cary Welch has suggested that Shah Tahmasp might have granted his friend the honour of painting the first picture of the manuscript, including Firdawsi, and the three poets of the court of Ghazna. Returning the compliment, Aqa Mirak might have included a portrait of the Shah, the young man in the golden turban in this illustration (Welch 1979b, p. 43). Basing his theory on Tahmasp’s age at the time and the relative youth of Aqa Mirak compared to Sultan Muhammad and Mir Musavvir, the first and second persons responsible for the Shahnama project, Cary Welch dated the picture around 1532 CE, approximately ten years after work on the manuscript began
