مهرگان در شاهنامه

به روز خجسته سرِ مهر ماه / به سر بر نهاد آن کـیانی کلاه 

زمانه بی اندوه گشت از بدی / گرفتند هر کس ره بخردی 

دل از داوری‌ها بپرداختند / به آیین یکی جشن نو ساختند

 نشستند فرزانگان شادکام / گرفتند هر یک ز یاقوت جام 

میِ روشن و چهره ی شاه نو /جهان نو ز داد از سرِ ماه نو 

بفرمود تا آتش افروختند / همه عنبر و زعفران سوختند

 پرستیدن مهرگان دین اوست / تن‌آسانی و خوردن آیین اوست

 اگر یادگارست ازو ماه و مهر / بکوش و به رنج ایچ منمای چه

نثارت آوردیم مهرگانی
روان چون آب چشمهء زندگانى
بدین جشنت نیاورد ایچ کهتر
نثارى از نثار بنده مهتر
فخرالدین اسعد گرگانی
«مهر و مهرگان خوش»

 

خواب دیدن ضحاک

یکی بانگ برزد به خواب اندرون

/

که لرزان شد آن خانه ی بیستون

 .

.

.

گذر فریدون از آب